𝑆𝑇𝐼𝐿𝐿𝐸 𝑉𝐸𝑅𝐵𝐼𝑁𝑇𝐸𝑁𝐼𝑆
Als een schaduw uit het verleden staat vader in het donker, maar is altijd aanwezig. Zijn hand op haar schouder roept de vraag op: is het beschermend of juist een teken van bezit? Terwijl moeder en zoon in het licht staan, op zoek naar erkenning, schijnt de maan op een verleden dat niet verdwijnt, ongeacht de afstand die men verder trekt.
 
De sinjo met zijn amandelvormige oogjes, lichte(re) huidskleur in zijn zeemanspakje, staat tussen twee culturen. ‘Erkent, dus ik besta!’ Of werd zijn afkomst maar gedoogd?
 
Het papieren bootje symboliseert de overtocht, een reis van migratie en een onzekere toekomst. Of is het een uitnodiging om de oversteek te maken?
 
Onder het bootje houdt moeder de hand vast van haar zoon. Een stille verbinding, misschien draagt hij meer van haar cultuur en erfgoed mee dan zichtbaar is.