𝑆𝑈𝐴𝑅𝐴 Blog – Persoonlijke verhalen achter de illustraties

Welkom op mijn blog: de plek waar ik het visuele combineer met het persoonlijke.

Hier deel ik verhalen die te maken hebben met mijn Indische roots en mijn zoektocht naar mijn ‘indotiteit’.

“Jouw illustraties zijn net een soort schimmen uit het verleden.”

Dat kreeg ik terug van een mede-Indo tijdens Makan 3.0, een initiatief van Stichting Indisch Dordrecht waar derde generatie Indo’s samenkomen om te eten en elkaar te leren kennen via stellingen en vragen.

Het zette me aan het denken. Het is toffe feedback, maar wil ik die kant wel op? Tegelijkertijd: ik kan er moeilijk omheen, dit is mijn stijl van tekenen 😅. Dus ik dacht: own it. Mijn werk ís mystiek, Indisch met een snufje tempo doeloe.

Tagline? “Illustraties waar schimmen spreken en geschiedenis fluistert.”

Waarom ik ben gaan tekenen

Zoals je misschien al weet ben ik begonnen met illustreren om de verhalen van mijn voorouders een plek te geven. Via die weg leer ik de koloniale geschiedenis kennen.

Het voelt soms alsof ze tot mij spreken. En ja, verklaar mij voor gek. Maar ik droom vaak over ze. Soms heb ik het gevoel dat ze langs mijn bed staan en hoor voetstappen op de gang.

Urip belike: “Beter nooooit praten over deze.”

Pas sinds twee jaar ben ik echt met mijn roots bezig. Vrienden en familie bleven (gelukkig) aandringen, en toen ik de Japanse interneringskaarten vond van mijn overgrootvaders begon er iets te bewegen.

In diezelfde periode droomde ik vaak. Eén droom bleef hangen: een vrouw aan het water, met een aardewerken kan in haar handen. Een stem riep: “JERO, JERO, JERONA!” De vrouw stapte langzaam dieper het water in.

Ik weet nog steeds niet of ze de kan leeggoot of juist vulde. En wat betekent jerona? Is het een naam van een voormoeder die ik nog niet ontdekt heb?

Ik liet het los en ging verder met mijn dagelijkse leven.

Het knipperende beeld

Ik luisterde toen naar de podcast ‘Als de geschiedenis in je opstaat’. In een aflevering werd generatietrauma vergeleken met een televisie waarop gruwelijke beelden blijven knipperen, generaties gooien die tv in de oceaan, maar het beeld blijft bestaan in ons onderbewuste.

Ik huil niet snel, maar die aflevering raakte me. En toen klikte het: JERO!

Ik ging op zoek, vertaalde het woord: Jero betekent in het Javaans “diepte” of “verdiepen”.

Alsof er letterlijk gezegd werd: “Asch, verdiep je in je roots!”

Spiritualiteit, geesten en de Keris

Het idee om de vrouw te tekenen en dit verhaal te delen lag lang op de plank.

Indisch zijn betekent voor mij meer dan alleen lekker eten, er zit mystiek in, spiritualiteit, maar ik wil geen spiri-wiri wappie lijken.

Spiritualiteit is tegenwoordig een hype. En ja, ik ben er deels in meegegaan.

Als kind waren het gewoon spookverhalen: over geesten, de Keris aan de muur die we niet mochten aanraken. Als mijn moeder en ik een huis binnenliepen, keken we elkaar aan: “Zag jij dat ook?” Maar we mochten het nooit hardop zeggen.

Nu zou ik daar edelstenen voor moeten kopen en een medium in moeten schakelen, maar dat bepaal ik zelf wel… Zegt de malle Indo met zijn collectie Kerissen.

Own it.

Dus dit ben ik: owning it!

Voor mij is de stille kracht, de Indische mystiek een belangrijk onderdeel van mijn indotiteit. En dat zie je terug in mijn werk.

Door te luisteren naar de verhalen van mijn voorouders, familieonderzoek te doen en dat te koppelen aan de grote geschiedenis, leer ik steeds meer over de koloniale tijd van voormalig Nederlands-Indië.

Met mijn art prints en JERO in het bijzonder wil ik jou uitnodigen om hetzelfde te doen.

Bekijk m’n webshop